U kent het wel…de wekker gaat om 02:00 ’s nachts en u staat op. U doucht snel, droogt u af, scheert uzelf, deo op en doet uw kleren aan. Want… het is tijd om naar het werk te gaan.
In de eerste instantie zult u vreemd opkijken van het tijdstip waarop deze alledaagse routine plaatsvindt, maar voor een viertal wajongers is dit alledaagse kost. Met een andere ‘gewone’ collega distribueren zij namelijk de kranten in de nacht en zorgen ervoor dat uw krant voor 07:00 wordt bezorgd. Dit gebeurt zonder dat u er ook maar iets van merkt, want de meesten van ons liggen dan nog te slapen. Dit is op zich al een unieke situatie is, maar er heeft zich de afgelopen weken nog iets, veel specialers, afgespeeld. De afgelopen weken is de eigenaar van de verspreidingsdienst namelijk op vakantie gegaan. En hierover wil ik u graag vertellen.
In de periode voor zijn vakantie had de werkgever, en dat is logisch, erg veel stress. De vragen tolden door zijn hoofd. Zouden zijn jongens dit wel kunnen? Zou het niet één grote puinhoop worden? Hoe zouden zijn opdrachtgevers hierop reageren? Het is een stress die u wellicht herkent of kunt begrijpen. Vier van de vijf nachtwerkers waren immers wajongers. Zou dat wel goed gaan? Toch was er van zijn kant ook de hunkering om na 16 jaar, zonder vakantie te hebben genoten, er eens op uit te gaan. Kortom: de vakantie was al geboekt en met enige ongerustheid in zijn lijf nam de manager afscheid van zijn troepen.
Wat zou er immers kunnen gebeuren?
Ik kan getuigen, ik was er per week drie nachten bij… in negatieve zin gebeurde er weinig tot niets. De groep jongeren pakte het formidabel op en toonde zich volwaardig. Als één waren ze op tijd aanwezig en de wajonger die de groep aanstuurde verdiende een pluim. Overdag hielpen de jongens zelfs de dagploeg, die door ‘normale’ mensen werd aangestuurd. Die normale mensen bleken, in deze periode, ook heel erg mens te kunnen zijn. Op eigen initiatief maakten de jongeren een verschrikkelijke hoeveelheid werkuren…om te bewijzen wat ze kunnen betekenen en om de werkgever te laten zien hoe ver ze zijn. De manager van het depot, de opdrachtgever, heb ik twee weken zien glimlachen.
Een mooi voorbeeld hoe het kan zijn en wat jongeren kunnen bereiken. Ik heb het eerder meegemaakt…een wajonger die, eenmaal op zichzelf aangewezen, meer uit zichzelf haalt en een goede werknemer blijkt te zijn. Maar zet er een collega in de buurt en hij vervalt tot een afhankelijke kracht zonder zelfvertrouwen. Maar, zeg ik erbij, geldt dat alleen voor wajongers?
De helden hierboven hebben zich bewezen. Nu is het aan de werkgever om dit voort te zetten en tevens het teken om afstand te nemen. Maar…dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd of geschreven…dan gedaan.